Ze względu na charakter oraz budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką konstrukcję i są zwinne oraz prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jednakowoż mają również delikatniejszą sierść, dobrze sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to konie niezwykle błyskotliwe. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są też o wiele silniejsze i masywniejsze aniżeli konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie wykorzystane są do cięższych prac rolniczych czy transportowych. Nie są prędkie oraz nie muszą być – pracują na ogół w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż czasem przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto posiadać koszulki jeździeckie. Typowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Twierdzi się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, czyli zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co ciekawe, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, ale za to przyzwoiciej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednak za to pociągnie za sobą wóz. Są też konie srokate, inaczej takie, które mają duże i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są gigantyczne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach i powieściach są konie kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.
